Dit levert nog weleens problemen op.  Een ouder mag namelijk alleen met toestemming van de andere ouder (als deze ook het ouderlijk gezag heeft) op vakantie naar het buitenland. Als de andere ouder de toestemming weigert, en daarvoor geen goede reden heeft, kan men de rechter vragen om toestemming om wèl op vakantie te gaan. De toestemming van de rechter, komt dan in de plaats van de toestemming van de andere – weigerachtige – ouder. Die procedure wordt in de vorm van een kort geding gevoerd, ook omdat er meestal haast bij is. Houd er rekening mee dat de advocaat ook tijd nodig heeft om een dagvaarding in kort geding op te stellen. De rechter is streng, en vindt het weigeren van de vakantie niet zomaar goed. Ouders en kinderen moeten in principe gewoon met elkaar op vakantie kunnen gaan.

In het geval er bijvoorbeeld een ontvoering dreigt, dan kan dat een reden vormen om de toestemming te weigeren om op vakantie te gaan.

Er wordt op de luchthavens vaak extra gecontroleerd, en gekeken naar de achternamen van de kinderen en de volwassene met wie zij reizen. Het is natuurlijk erg belangrijk om kinderontvoering te voorkomen. Daarom wordt er op alle reizigers gelet. Het is belangrijk om, als er naar gevraagd wordt, aan te kunnen tonen dat uw kinderen van u zijn, als u een andere achternaam heeft. Dat kan bijvoorbeeld door officiële stukken mee te nemen, in kopie.  Bijvoorbeeld een uittreksel uit de gemeentelijke basisadministratie (GBA) / basis registratie personen (BRP) als de kinderen bij u wonen, of een echtscheidingsbeschikking, waarin staat dat u ouder bent van de betreffende kinderen. Het is erg vervelend als u zou moeten uitleggen, dat uw kinderen echt uw kinderen zijn, maar alleen een andere achternaam hebben bijvoorbeeld. Maar het is nu eenmaal nodig, om kinderontvoering zo veel mogelijk tegen te gaan.